Είμαι από πάντα fan των καφε-ζαχαροπλαστείων όντας λάτρης του καφέ και γλυκατζής και ευτυχώς η Θεσσαλονίκη είναι ευλογημένη με καλά καταστήματα του είδους. Ένα από αυτά είναι και το Lloyd Marian στα Διαβατά, φοβερό ζαχαροπλαστείο με τεράστιες σοκολατένιες πάστες και προφιτερόλ, και αισθητικά πολύ προσεγμένο περιβάλλον που θα έβρισκες χαλαρά στο κέντρο. Έχω αμαρτήσει αρκετές φορές με τις σοκολατίνες του. Προσφέρεται όμως και για καφεδάκι και κουβέντα, εκτός από Κυριακές που μετά τις ταβέρνες γεμίζει με φασαριόζικα μούλικα και τους απελέκητους γονείς τους.
Και μην ξεχάσετε να πείτε ένα γεια σε αυτήν τη φάτσα που φυλάει το μαγαζί με τα χαλιά απέναντι!
Μέσα σε ένα απόγευμα βρέθηκα σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες περιοχές της Θεσσαλονίκης: στην αερογέφυρα της Ξηροκρήνης ατενίζοντας τις γραμμές των τρένων και στη νέα παραλία. Η γραμμικότητα των τοπίων που αποτύπωσε ο φακός του κινητού μου δείχνει ότι οι περιοχές αυτές άθελά τους μοιάζουν πολύ. Το συναίσθημα πάντως που μου βγάζουν είναι ταξιδιάρικο, από τη μία να πάρω το τρένο και από την αλλή το βαπόρι! Ειναι δύο εικόνες διαφορετικές, περιέργως όμοιες, που γουστάρω πολύ στην πόλη μου.
Καλά το Χορτιάτη τον έχω ανέβει και άλλες φορές αλλά σήμερα και ειδικά μια εβδομάδα μετά την ανάβαση στον Όλυμπο μου φάνηκε παιχνιδάκι. Σε κάποια σημεία το πήγαμε τρέχοντας. Είναι πολύ ωραίο πάντως να μπορείς να βλέπεις τέτοιες εικόνες, και ν' αναπνέεις καθαρό αέρα δίπλα στην πόλη σου!
Πρώτη φορά στην Ξάνθη και πολύ καλές εντυπώσεις! Αν δεν έβρεχε βέβαια θα χα μια καλύτερη άποψη. Στα highlights το πολύ σιροπιαστό σεκέρ παρέ στο Βυζάντιο και οι μερακλίδικοι ελληνικοί καφέδες που αγόρασα.
Για καφεδάκι ή τσάι στο 'Ψωμί και Σοκολάτα':
Cool μαγαζάκια και ωραία μέρη να αράξεις παντού στην πόλη
Το είχα απωθημένο χρόνια να ανέβω τον Όλυμπο και τελικά τα κατάφερα. Εγώ με την παρέα μου ακολουθήσαμε τη διαδρομή Πριόνια-Καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός (διαμονή)-Χονδρομεσοράχη-Ζωνάρια-Οροπέδιο των μουσών-Καραφύγιο Γιόσος Αποστολίδης και κατάβαση από την ίδια διαδρομή. Αποφασίσαμε να μην ανεβουμε στην κορυφή για δύο λόγους 1) για να κρατήσουμε δυνάμεις για την κατάβαση και 2) λόγω της πυκνής ομίχλης δεν υπήρχε λόγος να κατακτήσουμε την κορυφή χωρίς να βλέπουμε τίποτα κάτω...Τα 2700 (ίσως και 2800) που ανέβηκα ήταν υπεραρκετά και πολύ ικανοποιητικά! Η κατάβαση μέσα από την ατέλειωτη καταχνιά, που είχε καλύψει από άκρη σε άκρη το βουνό, ήταν σχεδόν τρομακτική και επίπονη. Κάπου εδώ θα θελα να πω στους νέους αναβάτες ότι ο Όλυμπος θέλει καλή αντοχή στα πόδια και δεν εννοώ τους τετρακέφαλους 4Χ15 κλπ. στο γυμναστήριο. Για τους φίλους μου τους Θεσσαλονικείς μια βόλτα από το Χορτιάτη, ένα ευχάριστο βουναλάκι, θα ήταν ό,τι πρέπει για προθέρμανση πριν τον Όλυμπο! Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως είναι μια δοκιμασία που σε αποζημιώνει! Ραντεβού το επόμενο καλοκαίρι με ήλιο!
Τι να πει κανείς για αυτήν την Πόλη. Χρόνια ήμουν προκατειλημμένος όσον αφορά το τι θα δω εκεί, αν θα περάσω καλά, να μη πάει τζάμπα το ταξίδι κλπ. Στα μέσα Αυγούστου όμως, έχοντας πολύ ταξιδιάρικη διάθεση και αυξημένη την αίσθηση της περιπέτειας, χωρίς ούτε να έχω κλείσει ξενοδοχείο, πήγα στον σταθμό και αγόρασα μια επιστροφή με το Φιλία Express.
Το τουρκικό τρένο που σε πάει στην Πόλη είναι καινούργιο και έχει όλες τις ανέσεις. Το ταξίδι άνετο εκτός από τα σύνορα όπου σε σηκώνουν συνεχώς για ελέγχους, οπότε και έπεσα για ύπνο μέχρι να ακούσω να φωνάζουν ‘ISTANBULLL’.
Πρώτη εντύπωση ήταν σαν να μην έχω φύγει από Ελλάδα! Η αμέσως επόμενη εντύπωση ήταν ότι πρόκειται για μια υπερσύγχρονη μεγαλούπολη με μια ξεχωριστή ενέργεια που δε συναντάς στις μητροπόλεις της ευρωπαϊκής δύσης. Με έναν οδηγό-χάρτη στο χέρι δεν άργησα να τακτοποιηθώ σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά στο σταθμό, το οποίο παρεμπιπτόντως είχε και πολλούς Έλληνες. Τα παιδιά του ξενοδοχείου πολύ ευγενικά και εξυπηρετικά..
Έχοντας λίγο χρόνο στη διάθεση μου (μόνο 4 ημέρες) ξεχύθηκα στους δρόμους του Sultanahmet και του Beyoglu μέχρι το Taksim για να αφουγκραστώ τις μυρωδιές, τα χρώματα και τις αντιθέσεις που υπόσχονταν τουριστικοί οδηγοί αλλά και γνωστοί μου κατά καιρούς. Πράγματι δεν υπήρξε ούτε δευτερόλεπτο πλήξης, δυσαρέσκειας ή αρνητικής σκέψης. Ούτε καν κούρασης στα χιλιόμετρα πεζοπορίας! Έμεινα έκπληκτος με το μεγαλείο της Αγίας Σοφίας και τη θέα των διάσπαρτων τζαμιών όπως αυτό του Suleymaniye, γέλασα με τα παζάρια που έκανα στο Kapali Carsi και στην αιγυπτιακή αγορά, ήπια τους γευστικότερους ελληνικούς (τούρκικους εκεί) στα bazaar και στο Cukurkuma, ένιωσα τον παλμό της πόλης πρωί, βράδυ και ξημερώματα στον απέραντο πεζόδρομο της Istiklal και έζησα την ανεπανάληπτη εμπειρία των χαμάμ στα Cemberlitas και Cagaloglu (το 1ο πολύ καλύτερο)! Αυτό που γρήγορα κατάλαβα όμως ήταν ότι η Πόλη δεν είναι ξεχωριστή μόνο για την ομορφιά και την ιστορία της αλλά και για την απίστευτη ευγένεια, τη φιλικότητα και το καθαρό και χαρούμενο βλέμμα των κατοίκων της. Άσε που με το που άκουγαν για Έλληνα πάθαιναν έναν παροξυσμό αγάπης!!!
Έχοντας εισχωρήσει τελείως μέσα στο ρυθμό της Πόλης και νιώθοντας ότι ζω εκεί καιρό αλλά και ότι ταυτόχρονα δεν έχω δει τίποτα, έπρεπε να πάρω το ελληνικό τρένο της επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη. Το τελευταίο λες και βγήκε από ταινία του ’70, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία από μόνη της. Πολύ παλιότερο από το αντίστοιχο τουρκικό τρένο αλλά πολύ πιο όμορφο και ατμοσφαιρικό (μια τρελή πλατφόρμα για μπύρες και κουβέντα στους διαδρόμους του και στα σύνορα!) ήταν ο καλύτερος επίλογος του ταξιδιού μου.
Το επόμενο πρωί βγήκα στο σταθμό της Θεσσαλονίκης και αντίκρισα τις στραβομουτσουνιασμένες φατσούλες των κατοίκων της. Το μυαλό μου όμως ήταν αλλού…
Για πληροφορίες από πρώτο χέρι για την Πόλη επισκεφτείτε το αξιόλογο blog του Αγγελή http://angelisandtheistanbul.blogspot.com/
Βουρ για τα τελευταία splish splash στις θάλασσες του πρώτου ποδιού! Δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι και πολύ. Άρχισαν μου λείπουν τα βουνά, και κυριώς τα χιόνια στο νομό Σερρών (Λαϊλιά και τα σουτζουκάκια της κυρά Μαρίας στο 'Αγκιστρο :)) Καλό σ-κ σε όλους!
Καλό σ-κ σε όλους!
