Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη

Τι να πει κανείς για αυτήν την Πόλη. Χρόνια ήμουν προκατειλημμένος όσον αφορά το τι θα δω εκεί, αν θα περάσω καλά, να μη πάει τζάμπα το ταξίδι κλπ. Στα μέσα Αυγούστου όμως, έχοντας πολύ ταξιδιάρικη διάθεση και αυξημένη την αίσθηση της περιπέτειας, χωρίς ούτε να έχω κλείσει ξενοδοχείο, πήγα στον σταθμό και αγόρασα μια επιστροφή με το Φιλία Express.

Το τουρκικό τρένο που σε πάει στην Πόλη είναι καινούργιο και έχει όλες τις ανέσεις. Το ταξίδι άνετο εκτός από τα σύνορα όπου σε σηκώνουν συνεχώς για ελέγχους, οπότε και έπεσα για ύπνο μέχρι να ακούσω να φωνάζουν ‘ISTANBULLL’.

Πρώτη εντύπωση ήταν σαν να μην έχω φύγει από Ελλάδα! Η αμέσως επόμενη εντύπωση ήταν ότι πρόκειται για μια υπερσύγχρονη μεγαλούπολη με μια ξεχωριστή ενέργεια που δε συναντάς στις μητροπόλεις της ευρωπαϊκής δύσης. Με έναν οδηγό-χάρτη στο χέρι δεν άργησα να τακτοποιηθώ σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά στο σταθμό, το οποίο παρεμπιπτόντως είχε και πολλούς Έλληνες. Τα παιδιά του ξενοδοχείου πολύ ευγενικά και εξυπηρετικά..

Έχοντας λίγο χρόνο στη διάθεση μου (μόνο 4 ημέρες) ξεχύθηκα στους δρόμους του Sultanahmet και του Beyoglu μέχρι το Taksim για να αφουγκραστώ τις μυρωδιές, τα χρώματα και τις αντιθέσεις που υπόσχονταν τουριστικοί οδηγοί αλλά και γνωστοί μου κατά καιρούς. Πράγματι δεν υπήρξε ούτε δευτερόλεπτο πλήξης, δυσαρέσκειας ή αρνητικής σκέψης. Ούτε καν κούρασης στα χιλιόμετρα πεζοπορίας! Έμεινα έκπληκτος με το μεγαλείο της Αγίας Σοφίας και τη θέα των διάσπαρτων τζαμιών όπως αυτό του Suleymaniye, γέλασα με τα παζάρια που έκανα στο Kapali Carsi και στην αιγυπτιακή αγορά, ήπια τους γευστικότερους ελληνικούς (τούρκικους εκεί) στα bazaar και στο Cukurkuma, ένιωσα τον παλμό της πόλης πρωί, βράδυ και ξημερώματα στον απέραντο πεζόδρομο της Istiklal και έζησα την ανεπανάληπτη εμπειρία των χαμάμ στα Cemberlitas και Cagaloglu (το 1ο πολύ καλύτερο)! Αυτό που γρήγορα κατάλαβα όμως ήταν ότι η Πόλη δεν είναι ξεχωριστή μόνο για την ομορφιά και την ιστορία της αλλά και για την απίστευτη ευγένεια, τη φιλικότητα και το καθαρό και χαρούμενο βλέμμα των κατοίκων της. Άσε που με το που άκουγαν για Έλληνα πάθαιναν έναν παροξυσμό αγάπης!!!

Έχοντας εισχωρήσει τελείως μέσα στο ρυθμό της Πόλης και νιώθοντας ότι ζω εκεί καιρό αλλά και ότι ταυτόχρονα δεν έχω δει τίποτα, έπρεπε να πάρω το ελληνικό τρένο της επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη. Το τελευταίο λες και βγήκε από ταινία του ’70, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία από μόνη της. Πολύ παλιότερο από το αντίστοιχο τουρκικό τρένο αλλά πολύ πιο όμορφο και ατμοσφαιρικό (μια τρελή πλατφόρμα για μπύρες και κουβέντα στους διαδρόμους του και στα σύνορα!) ήταν ο καλύτερος επίλογος του ταξιδιού μου.

Το επόμενο πρωί βγήκα στο σταθμό της Θεσσαλονίκης και αντίκρισα τις στραβομουτσουνιασμένες φατσούλες των κατοίκων της. Το μυαλό μου όμως ήταν αλλού…

Για πληροφορίες από πρώτο χέρι για την Πόλη επισκεφτείτε το αξιόλογο blog του Αγγελή http://angelisandtheistanbul.blogspot.com/